sessizliği
onarmaya çalışmaktan sindi üstüme, bu ezilmiş gül
rengi
acemilik.
Bir
kirlenmeden korunmak için susarak yaşadığım her şeyin bir yenilgi olduğunu çok
sonra öğrendim. Benim, kıyısında bir saygıyla beklediğim olanak, başkalarının
çiğneyip attığı bir sıradanlıktı.
İnsanin
acısını insan alir.
Herkesin
gövdesiyle varolduğu yerde yüreğini öne süren "bir beyazdım, zenciler
arasında" kimsenin başkasının gözünün içine bakamadığı, herkesin çoğalmak
için aynasını yanında taşıdığı yankısız bir zamanda, insanları sulara bakmaya
çağıran meczup, bir beş**** mevsim simyacısıydım, yanlışını sevip yenilgisini
kutsayan...
Bir
solgunluktan geliyorum evet... Kıyılarındayım işte tüm kirlenmişliğim, tüm
arınmışlığımla
İnsanin
acısını insan alir.
Şükrü
ERBAŞ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder